moja inspiracja: grafika "things will work out" od People I’ve Loved (czyli grafika "zawsze będziemy grzeczni" do pobrania)

Ostatnimi czasy mój notes z pomysłami czy inspiracjami zapełniają wpisy rozpoczynające się od małpiego znaczka: "@". Co to oznacza? Że albo za dużo czasu spędzam na Instagramie (No way!), albo mam szczęście do wynajdywania zdjęć pobudzających szare komórki właśnie na tym portalu.

Nie inaczej było ze zdjęciami od tea and Kate. Wpierw jak zaczarowana wpatrywałam się w kartonowy domek dla lalek - tak misternie wykonany, że zbierałam szczękę z kolan. Potem znalazłam TO zdjęcie, następnie TO. I szare komórki zaczęły tańczyć.

- things will work out -

Przywołany na grafice gest w pierwszej kolejności odesłał mnie do splatania palców za plecami - zdarzyło mi się to w dzieciństwie kilka razy, gdy wyjątkowo nie na rękę było mi mówienie "tak", a jednocześnie doskonale wiedziałam, że jakakolwiek inna odpowiedź nie spotkałaby się z akceptacją drugiej strony. Co zrobić... Uśmiechałam się więc, pokrętnie próbowałam ubrać w słowa: "No dobra, ale wiesz, jak jest...", a za plecami środkowy palec nachalnie ściskał wskazujący.

Postanowiłam zrobić grafikę właśnie w tym duchu - do pokoju swoich dzieci. Pierwotne "Zawsze będę grzeczna" (z początku tworzyłam grafikę z myślą o córce - to przecież od dziewczynek zwykle wymaga się bycia grzeczną, ułożoną, nienagannie wychowaną) zmieniłam na "Zawsze będziemy grzeczni" - bo przecież i Mały John nie zawsze musi zgadzać się z naszym pojmowaniem zachowania w różnych sytuacjach. To miało właśnie to odzwierciedlać - trochę z przekorą, trochę z przymrużeniem oka - że nasze kulturowe wzory behawioralne, matryce "co wolno" a czego "nie", niekoniecznie są kompatybilne z dziecięcą energią, otwartością i ciekawością świata. A w tych splecionych palcach dostrzegam siłę przebicia i pewność siebie - co z tego, że ukrywane są za plecami, to przecież wyraz instynktu przetrwania. 

Jeśli chcecie wykorzystać taką grafikę u siebie - proszę bardzo!

Poniżej możecie ją sobie ściągnąć - do użytku własnego, niekomercyjnego.

Na końcu chciałam napisać o tym, jaką przygodą może być czasem "głupi" mail z pytaniem o prawo do publikacji. Z grupą blogerek od jakiegoś miesiąca pracujemy nad "oczyszczaniem" naszych blogów - w skrócie chodzi o to, by publikowane u nas treści nie naruszały praw autorskich - jeśli więc publikujemy czyjeś zdjęcie lub grafikę, wcześniej prosimy autora o zgodę na publikację. Dopiero po jej otrzymaniu możemy ze spokojnym sumieniem wcisnąć przycisk "publikuj".

Nie inaczej było z materiałami do dzisiejszego wpisu. Ponieważ moja grafika była tak łudząco podobna do tej, która mnie zainspirowała, stwierdziłam, że publikowanie jej bez uprzedniego zapytania autora, co o tym myśli, byłoby nie na miejscu. Wysłałam więc odpowiednią wiadomość, w załączniku posłałam swoją grafikę i w kilku słowach opowiedziałam swoją "historię". I wiecie co? Dostałam tak pozytywny feedback, że przez dłuższą chwilę siedziałam przed komputerem, szczerząc się do siebie tak jak wtedy, kiedy zasiadam do oglądania nowego odcinka "Sherlocka" - szeroko i z błyskiem wzruszenia w oku. To niesamowite, kiedy dystans przestaje mieć znaczenie, a ludzie przyciągają się do siebie jak bratnie dusze odnalezione w kosmosie!

Serdecznie dziękuję Carissie Potter 

- współzałożycielce People I’ve Loved - 

za pozwolenie na publikację mojej grafiki.

źródło grafiki służącej mi za inspirację: TUTAJ