mała zmiana a cieszy, czyli o szczęściu niesionym przez jaskółki (a po polsku: ściana w granacie)

Nie umiałam na nią patrzeć. Albo inaczej: nie patrzyłam na nią, bo... nie widziałam jej. Nie zwracałam na nią uwagi. Nawet kiedy zawisł na niej rysunek mojego synka i męża przedstawiający pingwiny z kosmosu, wciąż nie poświęcałam jej uwagi. Ściana. Biała, mająca zaledwie 83 centymetry szerokości, znajdująca się tuż przy wejściu do pokoju dziennego. Stelaż dla włącznika światła - wyłącznie to zadanie spełniała. 

Niech to - mruknęłam pewnego dnia, poirytowana tym zupełnie niezagospodarowanym kawałkiem mieszkania. Powiesić cokolwiek wystającego na niej nie sposób, oprzeć również nie, ale... pomalować? Na stoliku stała napoczęta puszka z próbką farby od Benjamin Moore - w obłędnym, głębokim odcieniu niebieskiego, nazwanym przez firmę swallow's tail - jaskółczy ogon. Kredowa, dodajmy. 

 

Zerknięcie na farbę... Zerknięcie na ścianę... Zerknięcie na farbę... Mąż dał mi zielone światło. Następnego dnia malowałam!

przed

 Patrz na kadr, mówili. Na to, co w tle, niewidoczne, mówili. Co potem robi za mistrza drugiego planu, dodawali.

Witajcie butelki i naczynia w zlewie. Miło (?) was widzieć...

w trakcie

(czyli warto zainwestować w dobrą taśmę 

albo/i umiejętnie okleić wszelkie detale

 - "dokładnie" i "z pietyzmem" to słowa klucz)

po

 

Uwielbiam ten granat! A w zasadzie nie tyle granat, co ciemny odcień niebieskiego - kolor głęboki, wspaniały. Przyznaję, kąt ten wygląda teraz na ciemniejszy, a kiedy listopadowe dni nie są zbyt słoneczne jest ulubionym ukryciem cienia, ale nie zamieniłabym go na żaden inny. Ściana ma wreszcie charakter, uśmiecham się na jej widok, a kiedy upłynie czternastodniowy okres karencji, będę mogła pisać po niej kredą! Czekam na ten moment niecierpliwie, bowiem to właśnie ta ściana stanie się bohaterką kalendarza adwentowego. Ba! Ona go będzie tworzyć! 

Na razie jednak sycę oczy kolorem, który wprowadziłam do tego nijakiego wcześniej kąta. Jaskółka to prawdziwa zwiastunka nadziei!