o ważce i jej gwiezdnych skrzydłach (krótka historia prawie kosmiczna)

Czy ważka się waży w daleką podróż wyruszyć - odważyć?
Zważywszy na niże czy wyże, rozwinie naprędce swe skrzydła chyże?
I śmielej i dalej, i wzwyż i do góry, pofrunie niczym Ikar (lecz nie polecą pióra)?

Siedzi nad kartką Marta, i duma. Słowa wymyśla, co to do rymu pasować jej będą, do pomyślunku, zamysłu ogólnego, spontanicznie zresztą powstałego.

I kiszka. I blaszka. Bo ważka zsunęła się z palca. Na domku przysiadła, ruszyć się nie chce, coś o łapaniu słońca w swe skrzydła plecie.

Niech siedzi więc, gigantka. Niech się opala. Niech promienie chwyta, rozpala... Niech na delikatnych bibułkach skrzydeł tworzą się gwiazdy - nowe układy słoneczne. 

Ważka to prezent od mojej siostry - skrzydlate stworzenie zostało wyłowione z wielkiego kosza w secondhandzie i nie było mowy o innym scenariuszu - musiała przylecieć z moją siostrą do domu. Podobno miała ikeowską metkę, ale nie potwierdzę tego - nie znalazłam dowodów u wujaszka Google, żeby podzielić się nazwą czy linkiem. 

Ważka, prócz tego, że urocza, posiada kieszonkę na korpusie, do której można wsunąć palec. Kiedy się nim porusza w górę i w dół, ważka... porusza skrzydłami - leci!