krótka (i nieszczęśliwa) historia trzech doniczek z ziarnami rzeżuchy z morałem i dobrą myślą na finał płynącą

 

Takie to śliczne doniczusie Marta kupiła.
I chciała się pochwalić, że DIY zrobiła.
Lecz nic to - Los w twarz jej się zaśmiał,
I w miejsce rzeżuchy... bielą waty jaśniał.
 

 

Marta niezłomna, spryskiwaczem pryska -
Woda mgiełką szaloną na około tryska.
I co widzi? Rzeżuchę syna - tę z przedszkola,
która od przyniesienia rośnie jak szalona.
Już ma centymetr - ba! minimum dwa, trzy!
Marcik stoi, marszczy brwi i patrzy...
Po chwili - do kilku dni urosłej -
Dochodzi do myśli, poniekąd doniosłej:

Widać synek miał do roślinki szczęście.

A rzeżucha matki? W domu od roślin gęściej - 

Monstera, na przykład, liść nowy powiła,

Więc tę rzeżuchę w ziarnach... matka zostawiła.

"A tam", rzuciła i machnęła ręką,

"Widać życie podąża drogą krętą...

Wczoraj pilea, jutro monstera,

Brak rzeżuchy już tak nie doskwiera,

A i przecież w domu stroik ładny stoi:

Zielone kiełki od syna, co się do kanapki wkroi."

DIY (dla chętnego nic trudnego, mówili): Zakup poczyniony: doniczki z Biedrony (w liczbie sześciu, w pakiecie ze szklarnią z plastiku i nasionkami słonecznika, bez liku), oderwana garść waty (kłębek nieznacznie kudłaty), rzeżuchy nasiona i ONA: woda psiknięta, w watę wsiąknięta. O wilgotność waty dbaj i rosnące kiełki podziwiaj. (Albo nie - gdy nie wyjdzie.*)

* Bosh, masakra rym. Takiego rakietą na Krym.