Biblioteczka Pani Sowy (cz. 3): ulubione książki moich dzieci 📚 (niełatwy wybór z wielu 🙃)

W czym zaczytuje się sześciolatek, co najchętniej kartkuje i przegląda dwulatka? Poniżej przedstawiam typy moich małych sówek (a w zasadzie skowronków, jeśli miałabym patrzeć na ich rytm dobowy). 

Rzecz jasna, nie zamieściliśmy tu WSZYSTKICH książek, które są u nich na topie - byłoby to w zasadzie niemożliwe, bo gusta dzieci zmieniają się; to przychodzi moda albo zapotrzebowanie na jedno, to za chwilę na drugie. Poniższe zestawienie to wynik zsumowania i tego, kiedyś zajmowało nas na długie godziny, i nowości, które nas urzekły. (Tak, tak, nierzadko i ja przepadam z dzieciakami na długo!)

"Miasteczko Mamoko" Aleksandra i Daniel Mizielińscy

To jedna z pierwszych książek, która urzekła i mnie - Matkę-Estetkę, i zaintrygowała moje dzieci, wpierw Małego Johna. Jej obecny stan (posklejana okładka, strony wzmocnione taśmą klejącą) świadczy o tym, z jaką intensywnością po książkę sięgano. Z czystym sumieniem mogę napisać, że działa ona dalej - obecnie i Marion śledzi z przejęciem losy bohaterów, a starszy brat razem z nią!

"Miasteczko Mamoko" to zilustrowany jeden dzień z życia (nie)zwykłego miasteczka. Nie ma tu tekstu, bazujemy jedynie na sugestywnym obrazie, a naszym zadaniem jest m.in. śledzić występujące w fabule postaci. Tak, w fabule - każda kolejna strona-rozkładówka to bowiem ciąg dalszy opowieści ze strony poprzedniej. Kartkując po kolei książkę, można dowiedzieć się np. co stało się z pieskiem, jaki interes życia ubiła pewna małpka, gdzie podąża miś z prezentem lub czy detektyw złapał złodzieja. Nie zabraknie wzruszeń, refleksji czy akcji, przygody i tajemnicy... A jeśli znudzi nam się narracyjność książki, można pobawić się w poszukiwanie zaginionych przedmiotów ukrytych na każdej stronie. 

Powstały kolejne części miasteczka: odsłona średniowieczna ("Dawno temu w Mamoko") i w dalekiej przyszłości ("Mamoko 3000"). Ponadto wydano mniejsze książeczki, ćwiczące czy to liczenie, czy wspomagające naukę liter: "Mam oko na liczby" oraz "Mam oko na litery".

"Naciśnij mnie" Hervé Tullet

Początkowo nie była przekonana do tej książki. Nie rozumiałam, w jaki sposób może działać komenda "naciśnij mnie" w przypadku wydrukowanej na kartce zwykłej kropki. Że to ma niby aktywizować dzieci? Zachęcać je do przewracania stron, zabawy z formą? Wydawało mi się to naciągane i dziwne. Do czasu. Kiedy, nie bez sceptycyzmu, otworzyłam książkę z synkiem i zaczęliśmy postępować wedle instrukcji, okazało się, że to działa. I to jak! Mały John nie chciał przestać, oczy miał duże jak spodki, szeroki uśmiech na twarzy... A potem dołączyła do nas Marion, która z "lektury" książki miała nie mniejszą frajdę.

To książka aktywnościowa, ale bez okienek, ruchomych części, dźwięku, światełek czy przycisków. Pod względem formy jest to zwyczajna, standardowa książka dla dzieci: ilustracje na każdej stronie (kropki w różnych konfiguracjach) plus mało tekstu. Sam tekst to swoiste komendy: naciśnij kropkę, potrzyj kropkę z lewej, klaśnij, zdmuchnij... Każda czynność ma swoje następstwa, a kolejne strony prezentują efekt naszych działań. Proste i genialne - skończona i zamknięta w formie książka za każdym razem "działa" z dzieckiem, kropki w niej "ruszają się", a my mamy (przynajmniej w wyobraźni) wpływ na to, co się z nimi dzieje. Nie dziwi mnie już, że książka okazała się światowym hitem!

"Colours" z ilustracjami Fiony Powers

(mamy również wersję "Animals")

W zasadzie wszystkie książki z wydawnictwa Really Decent Books zaskarbiają sobie sympatię moich dzieci. Znajduję je w TK Maxx - szukajcie tęczy na grzbiecie: to właśnie logo wydawnictwa. Dzisiaj wspominam o książkach z okienkami, których design mnie rozkochał. Ilustracje Fiony Powers są proste, dziecięce, kolorowe, ale i spójne, estetyczne. Mało tego, dopełniają je wzorzyste grafiki, które uzupełniają puste miejsca na stronie, ale nie odcinają się - wszystko do siebie pasuje idealnie. Dzieci przeglądają książki, otwierają okienka (po 4 na każdej "rozkładówce"), gdzie znajdują ciekawostki dotyczące poszczególnych przedmiotów czy stworzeń, dodatkowo uczą się języka angielskiego (urzekł mnie dziadek, który cierpliwie odczytywał dzieciakom poszczególne nazwy - sam też się uczył!).

"Mój dzień" z serii książek "Pierwsza encyklopedia" (Wydawnictwo Wilga)

Choć bardzo lubimy wszystkie pozycje z serii "Pierwsza encyklopedia" (mamy jeszcze pozycje o dinozaurach i pojazdach), "Mój dzień" to bodaj najbardziej rozbudowana tematycznie pozycja - rzeczywiście taka encyklopedia dla dziecka. Znajdzie ono tutaj i budowę ciała człowieka, dowie się o tym, dlaczego ludzie się od siebie różnią (nie zabraknie też tematyki np. niepełnosprawnych, bo ludzi różni nie tylko kolor skóry czy włosów, ale i sprawność fizyczna), pojawi się proste drzewo genealogiczne, rozpisany dzień i tydzień, plansze z ZOO, miastem, lasem, wsią, ale i śniadaniem, pobytem w przedszkolu itp. Pozycja naprawdę godna uwagi i wciągająca na długo!

seria "Obrazki dla maluchów" (Wydawnictwo Olesiejuk)

Dla nieco mniejszych dzieci idealne będą "Obrazki dla maluchów". Seria posiada kilkanaście (kilkadziesiąt?) różnych tytułów, a wszystkie książki mają twarde kartki i stosunkowo niewielki rozmiar - nieco szerszy niż "zeszytowy". Ilustracje są jak gdyby malowane akwarelą z pociągnięciami kredką, do tego urocze, dziecięce. Każdy tom zawiera dość dużo informacji na dany temat, podanych w przystępnej dla dziecka formie: proste zdania, proste wyjaśnienie czasem zawiłych kwestii (np. tematyka bakterii, zakażenia itp.). Nie brakuje tu elementu dydaktycznego, wychowawczego: zależnie od tematu, poczytamy albo o konieczności sprzątania po sobie na biwaku czy pikniku, zakazie picia alkoholu czy palenia papierosów przy kobiecie w ciąży albo o zasadności sortowania śmieci. Naprawdę wartościowe książeczki! 

+ jeden kadr z innej książki z serii:

"Kicia Kocia" Anita Głowińska - seria

Seria "Kicia Kocia" to proste opowieści o różnych tematach bliskich małemu dziecku (proponowana grupa docelowa to dzieci w wieku 2-6 lat): zasypianie, gotowanie, sprzątanie, przedszkole, robienie siku, mówienie "nie", "Ja chcę!" i tak dalej. Sympatyczna bohaterka ma myć rączki przed jedzeniem, ma po sobie posprzątać, ma nie dotykać piekarnika, bo gorący. Anita Głowińska zgrabnie zamknęła w tych cieniutkich książeczkach zalecenia dla maluchów, zasady zachowania się czy współżycia w rodzinie lub społeczeństwie. Ich dodatkową zaletą jest cena: kosztują ok. 4-7 złotych.

Przyznaję, że byłam do serii nastawiona sceptycznie, zwłaszcza do warstwy wizualnej. Bo choć główna bohaterka - tytułowa Kicia Kocia - rozbraja swoim szerokim uśmiechem, tak pozostałe postaci (z mamą czy mieszaniem zwierząt z ludźmi) nie podobały mi się, nie przekonywały. Moje zdanie jest tu jednak najmniej istotne, ponieważ Marion mocno te książeczki polubiła, a i mnie wciągnęło dubbingowanie tytułowej bohaterki.

"Dinozaur na tropie" Sophie Guerrive

Tę pozycję dostrzegłam na jakimś blogu literackim i wiedziałam, że musi być nasza. 

Po pierwsze, Mały John uwielbia dinozaury.

Po drugie, lubimy ćwiczyć naszą spostrzegawczość i szukać ukrytych elementów.

Po trzecie... te grafiki! (Tutaj ujawnia się zachwyt sowiej mamy!)

Nie myliłam się: to był strzał w dziesiątkę. Każda "rozkładówka" to inna lokacja i inna postać do odnalezienia. A szukanie wcale nie jest takie proste! Dużo tu szczegółów ukrytych w gąszczu. A jeśli już znajdziemy zgubę, na końcu książki dinozaur zostaje poproszony o powrót do poszczególnych miejsc, by odnaleźć inne przedmioty. Zabawa na długie godziny! (Poważnie!)

"Jano i Wito w domu" Wiola Wołoszyn (ilustracje: Przemek Liput)

Książkę dostrzegłam na półce w sklepie - przyciągnęła mnie oprawą graficzną. Szybko przejrzałam wnętrze: proste zdania, powtarzające się frazy, onomatopeje... Zapowiadało się dobrze! Nie myliłam się: dzieciaki z marszu pokochały Jano i Wito. Prosta konstrukcja narracji, zachęcanie do odpowiadania na pytania, udawania dźwięków wydawanych przez różne przedmioty (autorka jest logopedą) sprawiły, że łatwo było wciągnąć się w opowieść i nie chcieć przestać jej czytać.

JANO I WITO. W DOMU from liput przemek on Vimeo.

A Wasze dzieci jakie książki lubią najbardziej?